Αλήθεια ποιός σκέφτηκε αυτή την μαλακία και την ξεστόμισε; Για αναλογιστείτε τον εαυτό σας και σκεφτείτε λίγο σοβαρά. Πόσοι από σας λογαριάζετε να πεθάνετε αύριο;
Δυστυχώς, το παραπάνω απόφθεγμα έχει γινει η παντιέρα της νεοελληνικής και νεοκυπριακής κουλτουρας. Και δυστυχώς όλοι ζούμε στο χεσμένο μας αύριο. Ζούμε στο αύριο για το οποίο δεν νοιαστήκαμε χθές. Ζούμε στο αύριο γιατί κοιμηθήκαμε χθές νομίζοντας ότι σήμερα θα πεθάνουμε. Κι όμως ξυπνήσαμε. Και οι περισσότεροι έχουμε ακόμη πολλά αύριο να ξυπνήσουμε. Όταν ζείς κάθε μέρα σαν νά ναι η τελευταία τότε δεν μένει τίποτα για την επόμενη. Και ενώ η τελευταία μέρα είναι μόνο μία, οι επόμενες είναι πολλές, πάρα πολλές. Η μιζέρια του σήμερα είναι η απρονοησία του χθές. Γι αυτό κάθε μέρα ας σκεφτούμε ότι και αύριο εδώ θαμαστε πάλι...
ΥΓ: Θυμηθείτε το ποιο πάνω καθώς θα ξυπνάτε μετά από ένα άγριο μεθύσι...
4 σχόλια:
νομίζω ότι το θέμα είναι το μέτρον(ναι, ξέρω κάτι σου είπα τωρά).
δηλαδή ναι μεν να ζούμε αυτά που επιθυμούμε χωρίς να αναβάλλουμε για το μετά, χρησιμοποιώντας το μετά σαν αποθήκη όπου καταχωνιάζουμε τα θέλω
αλλά και να προνοούμε για το μέλλον χωρίς να κάφκουμε και το τελευταίο μας χαρτί
«Όταν ζείς κάθε μέρα σαν νά ναι η τελευταία τότε δεν μένει τίποτα για την επόμενη» - χαχαχαχαχαχαχχ!
ahem, τωρά πού είδα το αστείο;
ένηγουέης, ενδιαφέρον.
Πολλοί είπαν κάτι παρόμοιο, νομίζω, αλλά τι εννοούσαν είναι το θέμα. Γιατί, αποκοπτοντας δυο γραμμές από ένα ολόκληρο βιβλίο, δεν μπορείς να κρίνεις τον συγγραφέα. Πχ, μπορεί να εννοούσε ζήσε την κάθε στιγμή τόσο έντονα σαν να μην είχες άλλη. Αυτή η εξήγηση νομίζω έχει πολύ διαφορετικό νόημα απ αυτό που δώσαμε εμείς σε αυτή, ότι δηλ. γάμα μεθκια σπάστα ούλα γιατί αυριο μπορεί να μην ζεις. Η ποιοτική διαφορά είναι εμφανέστατη.
"Μικράν, μικράν, κατάπτυστον
ψυχήν έχουν αι μάζαι,
ιδιοτελή καρδίαν,
και παρειάν αναίσθητον
εις τους κολάφους" Καρυωτάκης.
Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, γιατί κάποια μέρα θα είναι όντως η τελευταία.
Δημοσίευση σχολίου