Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Αναζητώντας την ... απόδειξη

Πάντα είχα αυτή την βαθύτερη πεποίθηση ότι ο άνθρωπος ασχολείται με την φιλοσοφία μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τα βαθύτερα του αισθήματα και έντσικτα. Για να δώσει άλλοθι στις πράξεις του και να εξυψώσει τις ζωώδεις του ορμές σε ανθρώπινα και πολλές φορές υπεράνθρωπα επίπεδα. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που αναζήτησαν την πραγματική αλήθεια, το γιατί είναι έτσι τα πράγματα και όχι πως θα έπρεπε να είναι. Το παράδοξο είναι ότι ενώ η φιλοσοφία πρέπει να σε οδηγεί στη γνώση, το ταξίδι πάντα αρχίζει ανάποδα. Η γνώση θεωρείται δεδομένη και απλά ξεκινά το ταξίδι της απόδειξης της γνώσης. Ο άνθρωπος θεωρεί δεδομένη την πεποίθησή του ότι κάτι Είναι και αρχίζει να αναζητεί τις λογικές εκείνες δομές που θα δώσουν γερά θεμέλια στην ήδη αυταπόδεικτη και δεδομένη αλήθεια. Κλασσικό παράδειγμα μπορεί να θεωρηθεί η πίστη η όχι σε κάποιο θεό. Όλοι έχουν την δική τους δεδομένη άποψη και αλήθεια και απλά ψάχνονται για να αποδείξουν την ορθότητα της επιλογής τους. Η όλη διαδικασία γίνεται για την περισυλλογή επιχειρημάτων και όχι για την αναζήτηση της ίδιας της αλήθειας. Γι αυτό είναι πιό πιθανό στην βιβλιοθήκη κάποιου "άθεου" να βρείς βιβλία του Νίτσε, του Μάρξ η του Δήμου παρά του Παΐσιου και αναλόγως αντίθετη θα είναι η εικόνα στου "θεοσεβούμενου" . Και πολλές φορές αναρωτιέμαι, γιατί το ψάχνετε αφού ήδη ξέρετε;

Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν και οι ίδιοι οι φιλόσοφοι, ακόμη και οι επιστήμονες. Την αναζήτηση όχι της αλήθειας αλλά της απόδειξης. Τακτική που οδήγησε στα μεγαλύτερα κολλήματα της ανθρώπινης ιστορίας. Οι αλχημιστές έφαγαν όλο τον μεσαίωνα να βρούν την συνταγή να φτιάχουν τεχνητό χρυσάφι θεωρώντας ότι αυτή η δυνατότητα είναι δεδομένη. Αν μελετήσει κάποιος τις βιογραφίες μεγάλων επιστημόνων και φιλοσοφων θα διαπιστώσει αυτό το φαινόμενο. Ότι ανάλωσαν την ζωή τους αναζητώντας την απόδειξη. Το άλλοθι της μεγάλης πίστης τους, αυτής της πίστης που τους γέμιζε την ζωή. Κάποιοι τα κατάφεραν γιατί έτυχε η δική τους αλήθεια να συμπίμπτει με την πραγματική. Αλλά οι περισσότεροι απότυχαν... Αυτό όμως που άφησαν πίσω τους είναι το έργο τους. Ένα έγρο που πολλές φορές οδηγεί και άλλους στο ίδιο στραβό μονοπάτι. Γι αυτό και υπάρχουν τόσοι δρόμοι για τόσες διαφορετικές αλήθειες, όλοι βασισμένοι σε πολύ ισχυρά θεμέλια. Παρά το ότι στο τέλος η αλήθεια μπορεί να είναι μόνο.. μία.

Ίσως αυτό να είναι η αρχή των κακών. Η νοοτροπία που σκοτώνει την συζήτηση. Αυτό που τόσο άρχισε να με ενοχλεί στο διαδύκτιο. Αυτή η φλυαρία, η διάθεση επίδειξης εξυπνάδας και γνώσης, γνώσης μυημένης από πεποιθήσεις άλλων. Είναι εκεί που η συζήτηση αρχίζει να γίνεται αγώνας ποδοσφαίρου για το ποίος θα παραθέσει την καλύτερη βιβλιογραφία, το ποιός θα πεί το πιο πειστικό απόφθεγμα.  Και όσο αυτή χάνει το νόημα της τόσο εγώ φεύγω ακόμα πιό μακριά...

Δεν ξέρω ίσως να ήταν καλύτερο να προσπαθούμε να πειστούμε παρά να προσπαθούμε να πείσουμε, ίσως.