Το μπάσταρδο

(Διευκρύνιση. Στο πάρακάτω κείμενο η λέξη μπάσταρδος χρησιμοποιείται με την εννοια του νόθου και όχι του εξώγαμου!)

1η του Οκτώμβρη σήμερα! Ημερα ανεξαρησίας της Μεγαλονήσου μας. Και είπα και γώ να γράψω κάτι, να ξιτεμπελιάσω, κατα παράκληση του δόκτωρα.

Δεν είμαι εθνικιστής, δεν ήμουνα ποτέ και δεν θα μπορούσα, από υλικής άποψης πρώτιστα και όχι μόνο ιδεολογικά. Ο παππούς μου ήταν Σλοβάκος, η γιαγιά μου Τσέχα, οι άλλοι δυό ελληνοκύπριοι με βέβαιη ανάμειξη Τουρκικού αίματος στις φλέβες τους. Στο αίμα μου συνυπάρχουν δυό μεγάλες "εθνικές" συγκρούσεις. Ελληνες-Tουρκοι, Τσέχοι-Σλοβάκοι. Τί έθνος θα μπορούσα να δηλώσω εγώ; Για ποία εθνική ανωτερότητα θα μπορούσα να πεθάνω; Εγώ, ένα καθαρόαιμο μπάσταρδο; Ναι, είμαι μπάσταρδο και το χαίρομαι! Θα προκαλούσα οποιοδήποτε "δηθεν" καθαρόαιμο σε οτιδήποτε. To "Πατρίδα μου η Γή" σε μένα παίρνει σάρκα και οστά. Νιώθω σπίτι μου όταν πίνω Slivovitz στις καταπράσινες πεδιάδες της Μοραβίας, τόσο όσο όταν πίνω ρακί στα βουνά του Ψηλορείτη όσο και όταν πίνω Ζιβανία στα Λεύκαρα του Χάρη. Μ αρέσει το χιούμορ και το ταμπεραμέντο των Μοραβών(όχι, δεν είναι καθόλου κρυόκολοι, παρά το κρύο. Πώς μπορείς να είσαι κρύος όταν αντί για νερό, μαζί με τον καφέ πίνεις μπύρα;) όσο και η κουλτούρα του νεοέλληνα αλλά και τσαμπουκάς του νεοκύπριου. Μ αρέσεί όμως και ο ανατολίκος αέρας που πιάνει ξόφαλτσα το πρόσωπό μου, μαζί με τις όμορφες και σαγηνευτικές μυρωδιές που φέρνει μαζί του.

Κατά τα άλλα σήμερα γιορτάζει το κράτος των μπάσταρδων. Δεν ήμασταν ποτέ καθαροι, λερωθήκαμε από τότε που ήρθε ο Τεύκρος, ο πρώτος εισβολέας, Ελληνας. Ακόμα και σήμερα, πολλοί είμαστε παιδιά ανάμειξης πρώτου βαθμού. Ρωσοκύπροι, Τσεχοκύπριοι Λιβανιοκύπριοι, Τουρκέλληνες, Σριλανκεζοκυπριοι, τα πάντα θα βρείς σε αυτό το τόπο. Η θέση, οι συνθήκες και η ιστορία έκαναν αυτό το μέρος τόπο ανάμειξης. Και γι αυτό γιορτάζω και γω. Αυτό το κράτος είναι το κόκκινο πανί των εθνικιστών. Το μισούν από την μέρα της ίδρυσής του. Μισούν τη σημάια του, το σύνταγμά του, την δομή του. Και αυτό γιατί τους καταργεί, βρέ το μπάσταρδο, είναι βαθιά αντεθνικό, από την σημαία μέχρι τα χαρτονομίσματα και τις ταμπέλες. Γι αυτό προσπάθησαν να το διαλύσουν, με κάθε τρόπο.

Το μίσος είναι βαθύ και όπου μίσος υπάρχει φόβος. Το μίσος προέρχεται από τον φόβο. Και αυτό γιατί η εξέλιξη βοηθάει την ανάμειξη. Την βοηθάει να απομονώσει τα συν και να αφήσει πίσω τα πλήν. Οι καθαρόαιμοι φοβούνται τους ανάμεικτους. Τα bulldogs και τα terriers φοβούνται τα pit bull τα οποία είναι το αποτέλεσμά τους. Πάντα η ανάμειξη είναι αισθητικά και υλικά ανώτερη από την απλότητα. Από το μπόλιασμα των δέντρων, στο blended ουίσκι μέχρι και την ανάμειξη των χρωμάτων στη ζωγραφική. Ακόμη και ο mocha coffee είναι ανώτερος από τον απλό καφέ και την απλή σοκολάτα. Μπασταρδεψτε λοιπον!