Πάντα είχα αυτή την βαθύτερη πεποίθηση ότι ο άνθρωπος ασχολείται με την φιλοσοφία μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τα βαθύτερα του αισθήματα και έντσικτα. Για να δώσει άλλοθι στις πράξεις του και να εξυψώσει τις ζωώδεις του ορμές σε ανθρώπινα και πολλές φορές υπεράνθρωπα επίπεδα. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που αναζήτησαν την πραγματική αλήθεια, το γιατί είναι έτσι τα πράγματα και όχι πως θα έπρεπε να είναι. Το παράδοξο είναι ότι ενώ η φιλοσοφία πρέπει να σε οδηγεί στη γνώση, το ταξίδι πάντα αρχίζει ανάποδα. Η γνώση θεωρείται δεδομένη και απλά ξεκινά το ταξίδι της απόδειξης της γνώσης. Ο άνθρωπος θεωρεί δεδομένη την πεποίθησή του ότι κάτι Είναι και αρχίζει να αναζητεί τις λογικές εκείνες δομές που θα δώσουν γερά θεμέλια στην ήδη αυταπόδεικτη και δεδομένη αλήθεια. Κλασσικό παράδειγμα μπορεί να θεωρηθεί η πίστη η όχι σε κάποιο θεό. Όλοι έχουν την δική τους δεδομένη άποψη και αλήθεια και απλά ψάχνονται για να αποδείξουν την ορθότητα της επιλογής τους. Η όλη διαδικασία γίνεται για την περισυλλογή επιχειρημάτων και όχι για την αναζήτηση της ίδιας της αλήθειας. Γι αυτό είναι πιό πιθανό στην βιβλιοθήκη κάποιου "άθεου" να βρείς βιβλία του Νίτσε, του Μάρξ η του Δήμου παρά του Παΐσιου και αναλόγως αντίθετη θα είναι η εικόνα στου "θεοσεβούμενου" . Και πολλές φορές αναρωτιέμαι, γιατί το ψάχνετε αφού ήδη ξέρετε;
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν και οι ίδιοι οι φιλόσοφοι, ακόμη και οι επιστήμονες. Την αναζήτηση όχι της αλήθειας αλλά της απόδειξης. Τακτική που οδήγησε στα μεγαλύτερα κολλήματα της ανθρώπινης ιστορίας. Οι αλχημιστές έφαγαν όλο τον μεσαίωνα να βρούν την συνταγή να φτιάχουν τεχνητό χρυσάφι θεωρώντας ότι αυτή η δυνατότητα είναι δεδομένη. Αν μελετήσει κάποιος τις βιογραφίες μεγάλων επιστημόνων και φιλοσοφων θα διαπιστώσει αυτό το φαινόμενο. Ότι ανάλωσαν την ζωή τους αναζητώντας την απόδειξη. Το άλλοθι της μεγάλης πίστης τους, αυτής της πίστης που τους γέμιζε την ζωή. Κάποιοι τα κατάφεραν γιατί έτυχε η δική τους αλήθεια να συμπίμπτει με την πραγματική. Αλλά οι περισσότεροι απότυχαν... Αυτό όμως που άφησαν πίσω τους είναι το έργο τους. Ένα έγρο που πολλές φορές οδηγεί και άλλους στο ίδιο στραβό μονοπάτι. Γι αυτό και υπάρχουν τόσοι δρόμοι για τόσες διαφορετικές αλήθειες, όλοι βασισμένοι σε πολύ ισχυρά θεμέλια. Παρά το ότι στο τέλος η αλήθεια μπορεί να είναι μόνο.. μία.
Ίσως αυτό να είναι η αρχή των κακών. Η νοοτροπία που σκοτώνει την συζήτηση. Αυτό που τόσο άρχισε να με ενοχλεί στο διαδύκτιο. Αυτή η φλυαρία, η διάθεση επίδειξης εξυπνάδας και γνώσης, γνώσης μυημένης από πεποιθήσεις άλλων. Είναι εκεί που η συζήτηση αρχίζει να γίνεται αγώνας ποδοσφαίρου για το ποίος θα παραθέσει την καλύτερη βιβλιογραφία, το ποιός θα πεί το πιο πειστικό απόφθεγμα. Και όσο αυτή χάνει το νόημα της τόσο εγώ φεύγω ακόμα πιό μακριά...
Δεν ξέρω ίσως να ήταν καλύτερο να προσπαθούμε να πειστούμε παρά να προσπαθούμε να πείσουμε, ίσως.
5 σχόλια:
"Ελάχιστοι ήταν αυτοί που αναζήτησαν την πραγματική αλήθεια, το γιατί είναι έτσι τα πράγματα και όχι πως θα έπρεπε να είναι." Αυτό είναι αλήθεια, αν θεωρήσουμε ότι οι "ελάχιστοι" είναι αυτοί που σήμερα εννοούμε ως "μεγάλους" της φιλοσοφίας. Γιατί οι μεγάλοι, είναι αυτοί που αναζήτησαν την πηγή και τον λόγο τον πραγμάτων (πχ, Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ) και μετά είπαν την άποψή τους.
υγ: σκόπευα να κάνω μια μεγάλη ανάρτηση με πολλά αποφθέγματα και βιβλιογραφία, αλλά με απέτρεψες (βασικά μου εμπέδωσες τον ενδοιασμό μου για τον ρόλο τον μπλογκς.) :))
Έχουμε και τεχνολογικά προβλήματα εμείς οι άσχετοι με υπολογιστές! χεχε
Χάρη, ίσως να τα έχω και με αυτούς... :)
Η αναζητηση της αντικειμενικης αληθειας. Αληθεια θα μπορεσουμε να την βρουμέ; Θα την βρουμε ολη η ενα μερος της; Και την βρουμε θα το καταλαβουμε, θα την μεταδοσουμε και στους αλλους η θα χαθει οπως χαθηκε π.χ. για αιωνες η γνωση του Αρχημιδη; Πολλα τα ερωτηματα. Αν καταφερεις και ξεχωρισεις το αντικειμενικο απο το υποκειμενικο τοτε πιστευω κατι μπορει να βγει.
Αγαπητέ Παναγιώτη,
η αναζήτηση της απόδειξης και όχι της αλήθειας είναι μέθοδος της επιστήμης. δυστυχώς και της "λεγόμενης" φιλοσοφίας, μα όχι της φιλο(σοφίας).
το ερώτημα είναι,..: υπάρχει (πραγμα)τική αλήθεια ή μήπως το πράγμα - περιορισμένο σε τρεις διαστάσεις / πέντε αισθήσεις / κι έναν νου που αρέσκεται στην απόδειξη - γίνεται πέπλο που καλύπτει την αλήθεια;
μήπως η αλήθεια ενυπάρχει ως συν-είδηση (κοινή σε όλους γνώση); μήπως γι΄ αυτό είναι τόσο καλά κρυμένη;
(...μόνο σε παρακαλώ μη θεωρήσεις πως οι ερωτήσεις μου έχουν θεοσοφικό, υπερφυσικό ή εξω(πραγμα)τικό χαρακτήρα.)
Απαράδεκτε, πιστεύω ότι η αλήθεια ενυπάρχει αλλά ώς (πραγμα)τική! Βλέπεις σε αντίθεση με εσένα είμαι αγιάτρευτος υλιστής(Αν ανατρέξεις σε παλαιότερα posts θα το καταλάβεις)! Δεν νομίζω ότι είναι κρυμμένη... Απλά είμαστε πολύ μικροί για να τη δούμε...
Δημοσίευση σχολίου