IQ Στρουθοκάμηλου.

Αυτό νιώθω ότι έχω κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση τον τελευταίο καιρό. Θα βρεθεί κανένας χριστιανός(η οτιδήποτε άλλο φτάνει να καταλάβω ο φτωχός) να μου εξηγήσει τί ζόρι τραβάτε εσείς οι Έλληνες με την Μακεδονία; Γιατί να μην ονομάσουν οι άλλοι την χώρα τους όπως θέλουν; Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω... Ούτε εδάφη ζήτησαν ούτε τίποτα. Απλά το αυτονόητο, το όνομα της χώρας τους να είναι το όνομα της περιοχής που μένουν. Όσο περισσότερο μουλαρώνετε τοσο περισσότερο ανάβουνε τα εθνικιστικά ένστικτα και από τις δυο πλευρές. Και από την άλλη δεστε το και αλλιώς. Το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης άνήκει στην Τουρκία. Και η Σμύρνη και η Ιωνία και η Κωσταντινούπολη. Όμως κανείς δεν σας απαγόρευε να χρησιμοποιείτε τα ονόματα στις περιοχές σας, στις πόλεις σας, στις ομάδες σας... Θα μου πείτε τώρα και αυτά δικά σας είναι.. Ισχυρό επιχείρημα, δεν μπορώ να πώ... Κάποιος θα μου προσθέσει ότι στο μέλλον θα αρχίσουν να έχουν επεκτατικές βλέψεις και εδαφικές απαιτήσεις. Ε ναί, όσες έχετε και σείς τώρα. Να σας θυμίσω την Βόρεια Ήπειρο, το "Πάλι με χρόνια με καιρούς".. Αλλά είπαμε και αυτά δικά σας είναι. Τελοσπάντων είπαμε θα περιμένω αυτόν τον χριστιανό να μου εξηγήσει. Α και να εξηγηθώ, δεν έχω πάρει θέση ακόμα, περιμένω την εξήγηση.

Φλυαρίες...

Γιατί άρχισα να νιώθω ότι τα μαύρα αγκάθια άρχισαν να αμβλύνονται; Από την μία η εκλογή του Jeronimo έφερε την ηπιότητα στην "Μητέρα" Πατρίδα και από την άλλη η εκλογή του Δημήτρη της Αννούς έστειλε τον ΑΧΥΡΟστομο να "κρυφτεί στα πετσιά του" που λένε και στο χωριό μου. Μας έμεινε βαρίδιο ο Άνθιμος αλλά τι να κάνουμε... Μην τα θέλουμε και όλα. Τί ζόρι τραβάει κι αυτός, τελοσπαντων... Άρχισα να νιώθω μια ευφορία τώρα τελευταία, ίσως γι αυτό να σκέφτομαι έτσι. Ίσως τελικά να υπάρχουν και έξυπνοι άνθρωποι, ίσως να μήν είναι όλοι ηλίθιοι... Ισως να αξίζει να ξυπνήσω αυτό το κοιμισμένο blog, ίσως να υπάρχει κάποιος να το ακούσει, να πιάσει τις συχνότητες του. Ξέρετε αυτές οι μάζες με συναρπάζουν ώρες ώρες. Μετατρέπονται ξαφνικά, από μαντριά ηλίθιων σε κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας. Συντονίζονται μαζί σου, ξυπνόντας από ένα λήθαργο και σπρώχνουν αυτό το κόσμο ένα βηματάκι πάρακάτω. Για να δουμε... Πάντως αν ξαναψηφίσετε Καραμανλή εσείς εκεί κάτω, τί να σας πώ, ότι πάθετε θα είναι και λίγο. Και μήν μου πέιτε ότι δεν έχετε επιλογή. Κοτζάμ Τσίπρα σας βάλανε στο μενού. Και για να μην παρεξηγούμαστε δεν έχω κάτι με τον Κωστάκη. Ότι είπε το έκανε. Την ιδεολογία και την φιλοσοφία του εφαρμόζει ο άνθρωπος και πολύ καλά μάλιστα. Το πρόβλημά μου είναι με εσάς που τον ψηφίζετε. Καλά, από σχιζοφρένεια πάσχετε; Δεν γίνετε από την μιά να τον ψηφίζετε και από την άλλη να είστε στους δρόμους. Τον θέλετε η δέν τον θέλετε; Και στα δικά μας τώρα. Δημητράκη keep walking... Και άσε τους ιδιότροπους να γρινιάζουν. Άλλωστε δεν έκαναν και τίποτε άλλο στη ζωή τους. Οι γκρινιάρηδες δεν αλλάζουν το κόσμο. Μέχρι τώρα πάς καλά! Άντε, αρκετά φλυάρισα για απόψε. Καληνύχτα, αύριο πάλι...

H φιλοσοφία της σιωπής

"Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς γι αυτά πρέπει να σωπαίνει". Μεγάλη η κουβέντα του Βιτγκενστάιν, αν και λίγοι την κατάλαβαν. Πράγματι τί μπορείς να κάνεις όταν βλέπεις την αλήθεια μπροστά σου και δεν μπορείς να την πείς, να την εκφράσεις. Απλά σιωπάς... Την βλέπεις, την θαυμάζεις και λυπάσαι, λυπάσαι για τους άλλους που είναι τυφλωμένοι στο ψέμα τους. Τόσο που αδυνατούν να κοιτάξουν αλλού...

Απ εκεί και πέρα καταλαβαίνεις ότι πράγματι το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Και ο μινιμαλισμός πλέον τρόπος ζωής. Να υπάρχει μόνο ότι αξίζει. Ότι είναι περιττό και αχρείαστο στο τέλος καταντά εμπόδιο και σκουπίδι. Και η φλυαρία αρχίζει να αποτελεί ρουτίνα και κίνδυνο.

Οπόταν το Bloggάκι μου καλοσορίζει το νέο χρόνο συνεχίζοντας τον μοναχικό δρόμο της σιωπής, φιλοσόφοντας πάντα μόνο για αυτό που αξίζει...

Προκαταβολικά καλό νέο έτος!

Για το "Blogging"...

(Σημ. Το post είχε γραφτεί για να δημοσιευτεί στο The blog of Pak αλλά λόγω της σχετικότητας του με την τεχνολογία αναδημοσιεύεται και στο Paks Technical Blog) 

Τις τελευταίες μέρες, μετά που διάβασα πολλά και διάφορα, περνούν από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις περί του θέματος και είπα να τις καταγράψω. Τί είναι το blogging τελικά, τί είναι το blog, ποιός είναι σκοπός τού; Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι θεωρώ το blog ώς εργαλείο, τίποτα παραπάνω. Ένα εργαλείο που ο καθένας το χρησιμοποιεί όπως γουστάρει ο ίδιος για να γράψει ότι θέλει ο ίδιος. Άλλοι το χρησιμοποιούν για τη δουλειά, άλλοι για ψυχαγωγία, άλλοι για να περάσει η ώρα, άλλοι για να βγάλουν χρήματα, άλλοι το βλέπουν σοβαρά...

 Θεωρώ ότι το blog δεν προσέφερε κάτι καινούργιο στην ανθρωπότητα. Έιναι μιά παραλλαγή των υπάρχουσων μέσων έκφρασης και τίποτε παραπάνω. Καμία σχέση με επανάσταση που έχει έρθει εδώ και 20 χρόνια με το διαδύκτιο. Το αν κάποιοι άργησαν να το καταλάβουν είναι άλλο θέμα. Το ότι φουντώνει η χρήση του και γίνεται θόρυβος γύρω από αυτό είναι απλά περιστασιακό. Είναι κάτι σαν μόδα όπως ήταν κάποτε το irc, τα chatrooms, τα forum, το skype, το msn, και άλλα τόσα... Τώρα για το blogging και τους bloggers, τις θεωρώ έννοιες αστείες και ανούσιες. Δεν υπάρχει κίνημα των bloggers ούτε και εκφραστές τους. Εγώ δεν έχω τίποτα κοινό με τον blogger δίπλα μου. Ισα ίσα μπορεί να είμαστε και αχώριστοι εχθροί. Πως μπορούν να μας εντάσσουν σε κοινό κίνημα; Πώς μπορεί αυτός να με εκπροσωπεί στην τηλεόραση; Συνήθως τα κινήματα απαρτίζονται από ανθρώπους με κοινές αντιλήψεις και στόχο. Παρατήρησε κανείς κάτι τέτοιο; Τι κοινό έχω εγώ με τον Παπανδρέου η τον Ανδρουλάκη; Είμαστε και οι τρείς "bloggers"; Μου ακούεται τόσο αστείο όσο αν άκουγα για κίνημα των χρηστών του μετρό η αν άκουγα ότι κάποιος είναι "metrer".

  Τώρα όσον αφορά τα δικά μου blogs, εγώ τα χρησιμοποιώ κυρίως σαν σημειωματάριο(Μ αρέσει να το διατηρώ στην αρχική του χρήση, την αρχική του έννοια, web log, δικτυακό ημερολόγιο). Μ αρέσει να σημειώνω τις σκέψεις μου μέσα, όποτε μου έρθουν αυτές, έτσι απλώς για να τις έχω συγκεντρωμένες. Για να μπορώ να ανατρέχω σε αυτές στο μέλλον. Ταυτόχρονα όποιος επιθυμεί μπορεί να ρίξει μια ματιά, να αφήσει την δική του υποσημείωση. Ώρες ώρες ρίχνω και καμιά ματιά στους άλλους έτσι για να ερεθιστεί το μυαλό μου. Αποφεύγω να μπω στο ψεύτικο παιχνίδι της υποχρέωσης, της λογικής του πρέπει κάτι να γράψω έχει καιρό να γράψω. Της λογικής του πρέπει να σχολιάσω τον άλλο για να με σχολιάσει και αυτός. Της ανάγκης να απαντήσω στη μπηχτή. Της διαδικασίας της μεγάλης και ατέλειωτης συζήτησης. Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για αυτά. Άν θέλω μεγάλη συζήτηση, μπορώ να χρησιμοποιήσω ένα forum. Εκεί τουλάχιστον θα με διαβάσουν έτσι κι αλλιώς. Θα γλυτώσω τη ζητιανιά της ανάγνωσης. Και θα είμαι σε ένα καθεστώς ισότητας και όχι με το φόβο της διαφωνίας με τον ιδιοκτήτη του blog. Στα blog τελικά με τον καιρό οι διαφωνούντες αποχωρούν και μένουν ο ιδιοκτήτης και οι χειροκροτητές του. Και κάνουν μαζί ωραίο παρτάκι. Ενώ στα fora οι διαφορετικές απόψεις διατηρούνται. Άν πάλι θέλω μεγάλη παρέα υπάρχει το facebook η και το hi-5. Εκεί τουλάχιστον δεν πρέπει να συμφωνείς με τον blogger για να είσαι φίλος του. Σε ακραίες περιπτώσεις έλλειψης κοινωνικότητας υπάρχει και το second life. Σε πιό ακραίες περιπτώσεις έλλειψης κοινωνικής σημασίας υπάρχει και η πατροπαράδοτη μέθοδος του group therapy και της εξομολόγησης. Πιστέψτε με εκεί θα σας ακούσουν και θα σας σεβαστούν ότι μαλακία και να πείτε. Σε σύγκριση με όλα αυτά το blog είναι ένα κακό υποκατάστατο.

  Εν τέλει το blog είναι εκεί. Δεν ανήκει σε κανένα, δεν υποκύπτει σε πρέπει και κανόνες. Είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο. Κάποιους τους υπηρετεί, τους εξυπηρετεί και κάποιοι άλλοι το υπηρετούν. Είναι θέμα επιλογής...

Εις υγείαν! (Γιορτή αφιερωμένη στις ευτυχισμένες μέρες που περνούμε!)

Σήμερα θα πιούμε στην υγειά του καπιταλισμού!

Στην υγειά σου λεβέντη μου, που οι πανίσχυρες δυνάμεις σου (δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς είναι; κάτι τέτοιο...) έριξαν τα τελευταία χρόνια τις τιμές των καυσίμων 4 φορές προς τα κάτω!

Στην υγειά σου γιατί μόνο τον τελευταίο χρόνο έριξες την τιμή των σιτηρών 50%!

Στην υγειά σου για τις χιλιάδες θέσεις ανεργίας, εμ εργασίας ήθελα να πώ, που δημιουργείς κάθε χρόνο!

Στην υγειά σου που αύξησες τους μισθούς των πτυχιούχων στα 700 ευρώ το μήνα (Μην ανησυχείς, το άγχος της αποταμίευσης τους θα το επωμιστούμε εμείς)!

Στην υγειά σου για την άριστη υγεία που μας προσφέρεις! ( Η διανυκτέρευση σε νοσοκομείο στοιχίζει πλέον μόνο κανένα κατοστάρικο.)

Στην υγειά σου για την άριστη ποιότητα! Άφησες τον Ευαγγελάτο χωρίς δουλεία!

Στην υγειά σου για τα ελεύθερα ωράρια! (Βρήκε και η μάνα μου απασχόληση για τις γιορτές! Ξέρεις, βαριότανε δεν είχε τι να κάνει...)

Στην υγειά σου για τη μεγάλη ποικιλία που μας προσφέρεις! Έτσι είμαστε όλοι ελεύθεροι να επιλέξουμε τα προιόντα του Carrefour!

Άντε με μέθυσες πάλι! Να τα χιλιάσεις! 

ΥΓ: Ξέχασα τον πολιτισμό. Τα πάρτυ της ΔΑΠ θα μείνουν στην ιστορία, βαριά πολιτιστική κληρονομιά στους νεότερους! Στην υγειά μας!