Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

.

Κάθομαι και βαριέμαι. Είπα να γράψω κάτι... Αλλά τι; Καμιά έμπνευση, καμιά ιδεα. Ολα όσα στριφογύριζαν στο μυαλό μου τόσο καιρό μου φαίνονται πλέον τόσο απλά, προφανή, κοινότοπα... Πολλές φορες σκέφτομαι ότι όταν δείς την αλήθεια σταματάς να σηζητάς. Τί να πεις; Ότι και να πέις δεν αλλάζει. Η αλήθεια είναι αλήθεια, δεν αλλάζει. Δεν ξεγελιέται. Όταν προσπαθείς να την αλλάξεις, σημαίνει τη φοβάσαι, την αποφεύγεις. Και όλο αυτή επανέρχεται αλλά εσύ τίποτα, το βιολί σου... Πολλοί αρέσκονται να ζούν στο ψέμα απλά γιατί τους απαλύνει τον πόνο. Τον φόβο που αυτή προκαλέι. Και αν μια μέρα ανοίξουν τα μάτια και τη δούν, δεν την αποδέχονται, την αφορίζουν. Φταίνε τους άλλους ότι αυτοί δήθεν την έφτιαξαν, ότι είναι πλαστή. Πάντα φταίνε οι άλλοι. Άχ αυτοί οι άλλοι, κρυμμένοι πίσω από κάθε γωνιά, έχουν στο μυαλό τους μόνο το κακό μας. Αυτοί μας καταπιέζουν, αυτοί μας στερούν την ελευθερία μας, αυτοί μας κατάντησαν έτσι. Και τοτε προσπαθούν να ξεχάσουν πίνοντας από τα μπουκάλια της αιώνιας μέθης. Της μέθης της ελευθερίας, του καλού, του σωστού του δίκαιου. Και όταν πιούν καλά καλά, ρίχνουν ένα ευτυχισμένο υπνάκο χαρούμενοι στο ψέμα τους. Το ψέμα που αιώνια συντηρούν για να γιατρέψουν τον πόνο τους... Τον πόνο της αλήθειας...