Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Για το "Blogging"...

(Σημ. Το post είχε γραφτεί για να δημοσιευτεί στο The blog of Pak αλλά λόγω της σχετικότητας του με την τεχνολογία αναδημοσιεύεται και στο Paks Technical Blog

Τις τελευταίες μέρες, μετά που διάβασα πολλά και διάφορα, περνούν από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις περί του θέματος και είπα να τις καταγράψω. Τί είναι το blogging τελικά, τί είναι το blog, ποιός είναι σκοπός τού; Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι θεωρώ το blog ώς εργαλείο, τίποτα παραπάνω. Ένα εργαλείο που ο καθένας το χρησιμοποιεί όπως γουστάρει ο ίδιος για να γράψει ότι θέλει ο ίδιος. Άλλοι το χρησιμοποιούν για τη δουλειά, άλλοι για ψυχαγωγία, άλλοι για να περάσει η ώρα, άλλοι για να βγάλουν χρήματα, άλλοι το βλέπουν σοβαρά...

 Θεωρώ ότι το blog δεν προσέφερε κάτι καινούργιο στην ανθρωπότητα. Έιναι μιά παραλλαγή των υπάρχουσων μέσων έκφρασης και τίποτε παραπάνω. Καμία σχέση με επανάσταση που έχει έρθει εδώ και 20 χρόνια με το διαδύκτιο. Το αν κάποιοι άργησαν να το καταλάβουν είναι άλλο θέμα. Το ότι φουντώνει η χρήση του και γίνεται θόρυβος γύρω από αυτό είναι απλά περιστασιακό. Είναι κάτι σαν μόδα όπως ήταν κάποτε το irc, τα chatrooms, τα forum, το skype, το msn, και άλλα τόσα... Τώρα για το blogging και τους bloggers, τις θεωρώ έννοιες αστείες και ανούσιες. Δεν υπάρχει κίνημα των bloggers ούτε και εκφραστές τους. Εγώ δεν έχω τίποτα κοινό με τον blogger δίπλα μου. Ισα ίσα μπορεί να είμαστε και αχώριστοι εχθροί. Πως μπορούν να μας εντάσσουν σε κοινό κίνημα; Πώς μπορεί αυτός να με εκπροσωπεί στην τηλεόραση; Συνήθως τα κινήματα απαρτίζονται από ανθρώπους με κοινές αντιλήψεις και στόχο. Παρατήρησε κανείς κάτι τέτοιο; Τι κοινό έχω εγώ με τον Παπανδρέου η τον Ανδρουλάκη; Είμαστε και οι τρείς "bloggers"; Μου ακούεται τόσο αστείο όσο αν άκουγα για κίνημα των χρηστών του μετρό η αν άκουγα ότι κάποιος είναι "metrer".

  Τώρα όσον αφορά τα δικά μου blogs, εγώ τα χρησιμοποιώ κυρίως σαν σημειωματάριο(Μ αρέσει να το διατηρώ στην αρχική του χρήση, την αρχική του έννοια, web log, δικτυακό ημερολόγιο). Μ αρέσει να σημειώνω τις σκέψεις μου μέσα, όποτε μου έρθουν αυτές, έτσι απλώς για να τις έχω συγκεντρωμένες. Για να μπορώ να ανατρέχω σε αυτές στο μέλλον. Ταυτόχρονα όποιος επιθυμεί μπορεί να ρίξει μια ματιά, να αφήσει την δική του υποσημείωση. Ώρες ώρες ρίχνω και καμιά ματιά στους άλλους έτσι για να ερεθιστεί το μυαλό μου. Αποφεύγω να μπω στο ψεύτικο παιχνίδι της υποχρέωσης, της λογικής του πρέπει κάτι να γράψω έχει καιρό να γράψω. Της λογικής του πρέπει να σχολιάσω τον άλλο για να με σχολιάσει και αυτός. Της ανάγκης να απαντήσω στη μπηχτή. Της διαδικασίας της μεγάλης και ατέλειωτης συζήτησης. Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για αυτά. Άν θέλω μεγάλη συζήτηση, μπορώ να χρησιμοποιήσω ένα forum. Εκεί τουλάχιστον θα με διαβάσουν έτσι κι αλλιώς. Θα γλυτώσω τη ζητιανιά της ανάγνωσης. Και θα είμαι σε ένα καθεστώς ισότητας και όχι με το φόβο της διαφωνίας με τον ιδιοκτήτη του blog. Στα blog τελικά με τον καιρό οι διαφωνούντες αποχωρούν και μένουν ο ιδιοκτήτης και οι χειροκροτητές του. Και κάνουν μαζί ωραίο παρτάκι. Ενώ στα fora οι διαφορετικές απόψεις διατηρούνται. Άν πάλι θέλω μεγάλη παρέα υπάρχει το facebook η και το hi-5. Εκεί τουλάχιστον δεν πρέπει να συμφωνείς με τον blogger για να είσαι φίλος του. Σε ακραίες περιπτώσεις έλλειψης κοινωνικότητας υπάρχει και το second life. Σε πιό ακραίες περιπτώσεις έλλειψης κοινωνικής σημασίας υπάρχει και η πατροπαράδοτη μέθοδος του group therapy και της εξομολόγησης. Πιστέψτε με εκεί θα σας ακούσουν και θα σας σεβαστούν ότι μαλακία και να πείτε. Σε σύγκριση με όλα αυτά το blog είναι ένα κακό υποκατάστατο.

  Εν τέλει το blog είναι εκεί. Δεν ανήκει σε κανένα, δεν υποκύπτει σε πρέπει και κανόνες. Είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο. Κάποιους τους υπηρετεί, τους εξυπηρετεί και κάποιοι άλλοι το υπηρετούν. Είναι θέμα επιλογής...

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Εις υγείαν! (Γιορτή αφιερωμένη στις ευτυχισμένες μέρες που περνούμε!)

Σήμερα θα πιούμε στην υγειά του καπιταλισμού!

Στην υγειά σου λεβέντη μου, που οι πανίσχυρες δυνάμεις σου (δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς είναι; κάτι τέτοιο...) έριξαν τα τελευταία χρόνια τις τιμές των καυσίμων 4 φορές προς τα κάτω!

Στην υγειά σου γιατί μόνο τον τελευταίο χρόνο έριξες την τιμή των σιτηρών 50%!

Στην υγειά σου για τις χιλιάδες θέσεις ανεργίας, εμ εργασίας ήθελα να πώ, που δημιουργείς κάθε χρόνο!

Στην υγειά σου που αύξησες τους μισθούς των πτυχιούχων στα 700 ευρώ το μήνα (Μην ανησυχείς, το άγχος της αποταμίευσης τους θα το επωμιστούμε εμείς)!

Στην υγειά σου για την άριστη υγεία που μας προσφέρεις! ( Η διανυκτέρευση σε νοσοκομείο στοιχίζει πλέον μόνο κανένα κατοστάρικο.)

Στην υγειά σου για την άριστη ποιότητα! Άφησες τον Ευαγγελάτο χωρίς δουλεία!

Στην υγειά σου για τα ελεύθερα ωράρια! (Βρήκε και η μάνα μου απασχόληση για τις γιορτές! Ξέρεις, βαριότανε δεν είχε τι να κάνει...)

Στην υγειά σου για τη μεγάλη ποικιλία που μας προσφέρεις! Έτσι είμαστε όλοι ελεύθεροι να επιλέξουμε τα προιόντα του Carrefour!

Άντε με μέθυσες πάλι! Να τα χιλιάσεις! 

ΥΓ: Ξέχασα τον πολιτισμό. Τα πάρτυ της ΔΑΠ θα μείνουν στην ιστορία, βαριά πολιτιστική κληρονομιά στους νεότερους! Στην υγειά μας!

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Η ιδιοκτησία του πνεύματος

 Πολλοί από εσάς θα με βρίσετε (και πάλι) αλλά... τι να κάνουμε, η άποψη μου είναι η άποψη μου. Εξάλλου συνήθισα να είμαι "αντισυμβατικός", ιδιαίτερα ως προς τους κοινούς  "αντισυμβατικούς". Λοιπόν είμαι κατά της πνευματικής ιδιοκτησίας! Θεωρώ αδιανόητο κάποιος να είναι κάτοχος, ιδιοκτήτης μιας ιδέας! Θεωρώ πολύ πιο λογικό, αν και πάλι παράλογο κάποιος να κατέχει ένα κομμάτι γης, ένα κομμάτι θάλασσας, ένα μήλο παρά να κατέχει μια ιδέα. Οι ιδέες δεν ανήκουν σε κανένα, είναι κτήμα όλων. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ότι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε οποιονδήποτε, και ας έχει αυτός ο οποιοσδήποτε σκεφτεί το ίδιο πράγμα λίγο νωρίτερα. Αυτό απλά, γιατί κανένας από τους δύο δεν έχει δημιουργήσει την σκέψη. Απλά και οι δύο την κατέγραψαν. Η σκέψη, η ιδέα προϋπάρχει δεν φτιάχνεται. Η ιδέα δημιουργήθηκε μαζί με την ύλη.

Τί είναι όμως ιδέα (Κατ εμέ πάντοτε); Η ιδέα είναι μια απεικόνιση της ύλης, μια κατάσταση της, μια μορφή της. Κάθε ιδέα περιγράφει μια υλική πραγματικότητα. Κατά συνέπεια είναι στενά συνδεδεμένη μαζί της, εξαρτημένη από αυτή. Καμιά ιδέα δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να σταθεί εκτός υλικής πραγματικότητας. Οιεσδήποτε τέτοιες ιδέες είναι ψευδείς και ανύπαρκτες. Άρα οι ιδέες αποτελούν ένα σύνολο (πεπερασμένο) όλων των καταστάσεων που μπορεί να βρεθεί η ύλη, υπαρκτό εφόσον θεωρήσουμε την ύλη υπαρκτή πραγματικότητα. Δημιουργήθηκε μαζί με την δημιουργία της ύλης. Αυτό συνεπάγεται ότι η παρούσα κατάσταση της ύλης (η ύπαρξη) είναι ένα υποσύνολο των ιδεών (Όλων των δυνητικά υπαρκτών καταστάσεων). Οποιαδήποτε αλλαγή στο υποσύνολο της κατάστασης της ύλης σημαίνει αλλαγή του ίδιου του υποσυνόλου άρα δημιουργία καινούργιου υποσυνόλου. Σε αντίθεση, η διατύπωση μιας καινούργιας ιδέας για την υλική πραγματικότητα δεν οδηγεί σε αλλαγή του συνόλου των ιδεών, απλά σε ακόμα μια καταγραφή ενός μέρους του. Τώρα αν έστω θεωρήσουμε την δημιουργία αξιόλογη δικαιολογία για την ύπαρξη ιδιοκτησίας, τότε η ιδιοκτησία ύλης δικαιολογείται ενώ η ιδιοκτησία του πνεύματος όχι(Αφού ποτέ δεν δημιουργήθηκε αλλά προϋπήρχε πάντοτε).

 Τώρα ας περάσουμε στα πιο απλά και καθημερινά. Επειδή ξέρω ότι θα ακούσω πολλά (Όλοι εσείς οι bloggers είστε πνευματικοί παραγωγοί και προφανώς θίγονται τα συμφέροντά σας) σκεφτείτε μονάχα τα εξής "παράδοξα". Με τη λογική της πνευματικής ιδιοκτησίας όποιος καταγράφει πρώτος μια ιδέα δικαιούται την ιδιοκτησία της άρα και την οποιαδήποτε χρήση της. Άρα αυτός που πρώτος σκέφτηκε την πόρτα έπρεπε να εισπράττει δικαιώματα από την χρήση της ιδέας του. Έτσι απλά,  όποιος φτιάχνει πόρτες θα έπρεπε να τον πληρώνει, αλλιώς δεν θα δικαιούταν να χρησιμοποιήσει πόρτες! Πολλά λεφτά έ; Που να σκεφτόσουν τον τροχό ή την φωτιά. Σκεφτείτε τον Νεύτωνα με τον νόμο της βαρύτητας! Χρυσή επένδυση!

Πάραυτα, αναγνωρίζω ότι η σημερινή καπιταλιστική διάρθρωση αναγκάζει και μένα και πολλούς «πνευματικούς καταγραφείς» να πουλούμε και να διεκδικούμε ιδιοκτησία πάνω σε πνευματικά αγαθά κυρίως για λόγους επιβίωσης. Γιατί αν δεν το κάνουμε κάποιοι άλλοι θα το κάνουν στη θέση μας. Η απαξίωση της απαίτησης της πνευματικής ιδιοκτησίας θα μπορούσε να προέλθει μόνο μέσα από ένα διαφορετικό πλαίσιο κοινωνικής οργάνωσης από το σημερινό. Ένα άλλο κόσμο, διαφορετικό…