Εισαγωγή στην αστική μυθολογία - Επεισόδιο 1 - Κατώτατος Μισθός.

Η μυθολογία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη πολλών όμορφων και ψυχαγωγικών μύθων οι όποιοι ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά πολλών. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πολλοί τους παίρνουν στα σοβαρά. Οπόταν θα προσπαθήσουμε να αποκωδικωποιησουμε και να καταρρίψουμε μερικούς από αυτούς.



Ο μύθος του κατώτατου μισθού



Το νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο ορίζει ότι η ύπαρξη κατώτατου μισθού είναι αρνητική για την ανάπτυξη της οικονομίας. Βασικά επιχειρήματα είναι ότι η ύπαρξη κατώτατου μισθού αυξάνει το εργατικό κόστος, άρα ωθεί τους εργοδότες στο να είναι πιο επιφυλακτικοί στις προσλήψεις. Ως εκ τούτου οι εργοδότες προσλαμβάνουν λιγότερους άρα αυξάνεται η ανεργία. Οπόταν η μείωση του κατώτατου μισθού η και η εξάλειψη κάθε περιορισμού θα οδηγήσει σε περισσότερες προσλήψεις άρα και μείωση της ανεργίας.



Απομυθοποίηση



1) Ο δείκτης ανεργίας δεν είναι απόλυτος δείκτης ευμάρειας ενός κοινωνικού συνόλου. Οπόταν το μέγεθος της ανεργίας δεν αποτυπώνει αντικειμενικά την κοινωνική πραγματικότητα. Ως εκ τούτου ο στόχος για μείωση της ανεργίας είναι παραπλανητικός. Ένας πιο αντιπροσωπευτικός δείκτης θα ήταν το ποσοστό ποιοτικής εργασίας. Δηλαδή αντί να μετρούμε πόσοι συμπολίτες μας είναι άνεργοι, να μετρούμε πόσοι συμπολίτες μας έχουν εργασία που να τους εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Σε ένα τέτοιο δείκτη η μείωση του κατώτατου μισθού θα έφερνε το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα από αυτό που θα επιφέρει στον δείκτη ανεργίας. Το ποσοστό των ανθρώπων που δεν θα τα έβγαζαν πέρα θα αυξανόταν. Άρα η μείωση του κατώτατου μισθού δεν συνεπάγεται με περισσότερη κοινωνική ευμάρεια.



2) Ένα από τα ισχυρά επιχειρήματα του αστικού μύθου είναι ότι η μείωση του κατώτατου μισθού θα επιτρέψει την απασχόληση περισσότερων εργαζομένων από εταιρίες, γεγονός που θα αυξήσει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα των εταιριών, συνεπώς και την κερδοφορία. Αυτό το γεγονός θεωρείται θα δημιουργήσει θετικό κύκλο ανάδρασης στην οικονομία. Ανυπόστατος αφορισμός. Δεν υπάρχει ουτε ένα εγχειρίδιο διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού που να λέει ότι δέκα κακοπληρωμένοι υπάλληλοι είναι πιο παραγωγικοί από οκτώ η εννιά καλοπληρωμένους. Μάλλον το αντίθετο λένε.



3) Πέρα τούτου, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων δεν είναι απόλυτος αριθμός οπόταν δεν μπορούμε να μιλούμε για αύξηση της με μείωση των μισθών. ας πάρουμε για παράδειγμα δύο εταιρίες που είναι εξίσου ανταγωνιστικές. Ας υποθέσουμε ότι η εταιρία Α μειώνει τους μισθούς και για κάποιο χρονικό διάστημα γίνεται πιο ανταγωνιστική από την εταιρία Β. Τότε η εταιρία Β απαντά και μειώνει εξίσου τους μισθούς. Οπόταν η ανταγωνιστικότητα επανέρχεται στα ίδια επίπεδα και το μόνο που μας μένει είναι η μείωση των μισθών.



4) Έχοντας υπόψη τα πιό πάνω θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι η μείωση του κατώτατου μισθού μπορεί να επιφέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα στην οικονομία. Καταρχάς, είναι ουσιαστικό να θέσουμε ως αξίωμα ότι η ψυχολογία είναι σημαντικός παράγοντας της οικονομίας. Ας θεωρήσουμε, για χάριν του παραδείγματος, ότι έχουμε μια οικονομία των €100000. Από αυτά τα €100000 τα €50000 δαπανούνται σε μισθούς και τα υπόλοιπα παραμένουν στον έλεγχο του κεφαλαίου. Μείωση στους μισθούς μάλλον θα επιφέρει μείωση στα συνολικά εισοδήματα της εργατικής τάξης, αφού κανείς δεν εγγυάται ότι όλες οι εταιρίες θα ξοδέψουν το πλεόνασμα από την μείωση των μισθών σε επιπλέον προσλήψεις. Οπόταν σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να υποθέσουμε ότι η εργατική τάξη θα αποζημιωθεί με €49000. Άρα το κεφάλαιο το οποίο θα διαμοιραστεί στην εργατική τάξη θα μειωθεί. Όμως αυτή η τάξη αποτελεί την βασική καταναλωτική δύναμη της οικονομίας. Η αρνητική ψυχολογία από την μείωση των μισθών μπορεί να επιφέρει μείωση της κατανάλωσης που συνεπάγεται με την μείωση του βιοτικού επιπέδου. Οπόταν οποιαδήποτε αρχικό όφελος από την μείωση των μισθών θα αντισταθμιστεί από μελλοντική συρρίκνωση της οικονομίας. Αυτό θα δημιουργήσει απαιτήσεις για ακόμη χαμηλότερους μισθούς που θα βασίζονται στα ίδια επιχειρήματα (αύξηση ανταγωνιστικότητας, αύξηση κερδοφορίας κτλ) και ο φαύλος κύκλος ξεκινά…



Με τα πιο πάνω σημεία μπορούμε να δούμε ότι η μείωση του κατώτατου μισθού είναι θεμελιακά λάθος ακόμα και με όρους της καπιταλιστικής οικονομίας. Αποδεικνύοντας ότι ακόμα και στον καπιταλισμό η μείωση των μισθών δεν θα βοηθήσει ουσιαστικά καμιά οικονομία, μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι όσοι απαιτούν μείωση και κατάργηση του κατώτατου μισθού έχουν μόνο μικροπολιτικές και καιροσκοπικές επιδιώξεις.



ΥΓ. Κλασσικό παράδειγμα του σημείου 4 είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

Η φιλοσοφία της ευθύνης–ο ενεργός πολίτης

Είμαστε μιά υποτακτική κοινωνία. Και αυτό όχι γιατί πραγματικά υποτασσόμαστε σε κάποιο, αλλά γιατί  έχουμε βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι όλες μας οι πράξεις και όλα όσα βιώνουμε είναι αποτέλεσμα όχι δικών μας αποφάσεων, αλλά της βούλησης κάποιων άλλων. Ποτέ δεν φταίμε εμείς για ότι συμβαίνει. Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι. Έχουμε την πεποίθηση ότι είμαστε μαριονέτες και όχι όντα με βούληση. Αυτή η πεποίθηση μας έχει οδηγήσει στην αντίληψη πως για ότι πάει στραβά, η ευθύνη δεν ανήκει ποτέ σε μας, ανήκει πάντοτε σε κάποιον άλλο. Αυτό το συμπέρασμα πηγάζει με τις εξής παρατηρήσεις από πρόσφατα και μή γεγονότα.

α) Όλοι μας αγανακτούμε γιατί οι γιατροί λαμβάνουν φακελάκια. Κανένας δεν παραπονιέται για αυτούς που δίνουν τα φακελάκια. Ίσως γιατί αυτοί είμαστε εμείς. Συμπέρασμα: Αυτός που εκτελεί την πράξη δεν έχει ευθύνη.

β) Μας ενοχλούν τα επεισόδια στον αθλητισμό. Η τεράστια πλειοψηφία της κριτικής πέφτει πάνω στα σωματεία, τους ιθύνοντες και την αστυνομία. Συμπέρασμα: Αυτοί που κάνουν τα επεισόδια δέν έχουν ευθύνη. Ούτε αυτοί που τους ανέθρεψαν και τους εκπαίδευσαν.

γ) Ασκούμε κριτική στα κόμματα και τους πολιτικούς για το ρουσφέτι. Κανένας δεν ασχολείται με αυτούς που ζητούν επίμονα το ρουσφέτι. Συμπέρασμα: Αυτός που εκτελεί την πράξη δεν έχει ευθύνη.

δ) Όταν γίνει ένα θανατηφόρο δυστύχημα όλοι ψάχνουμε ευθύνες στην αστυνομία, στο δήμο, στο κράτος γιατι δεν αστυνομευουν σωστά η γιατί δεν έφτιαξαν τον δρόμο καρμανιόλα. Τό ότι ο άλλος εμπεκρούλιαζε όλη νύχτα και ουσιαστικά αυτοκτόνησε δεν μας ενοχλεί. Συμπέρασμα: Αυτός που εκτελεί την πράξη δεν έχει ευθύνη.

ε) Μισούμε τις τράπεζες που μας πίνουν το αίμα. Το ότι εμείς υπογράψαμε το συμβόλαιο δεν έχει σημασία. Συμπέρασμα: Αυτός που εκτελεί την πράξη δεν έχει ευθύνη.

στ) Αναθεματίζουμε τα κόμματα και τους πολιτικούς. Το ότι εμείς τους ψηφίζουμε δεν έχει σημασία και πάλι. Συμπέρασμα: Αυτός που εκτελεί την πράξη δεν έχει ευθύνη.

ζ) Βρίζουμε τον μπάτσο που μας έγραψε γιατί παρκάραμε πάνω στο πεζοδρόμιο. Εμείς δεν φταίμε. Συμπέρασμα: Αυτός που εκτελεί την πράξη δεν έχει ευθύνη.

Αυτή η φιλοσοφία και προσέγγιση πραγμάτων μας έχει φέρει στην σημερινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Μιά κατάσταση στην οποία ένα “άβουλο”, “καημένο” πλήθος διαδηλώνει για τις ευθύνες κάποιων άλλων, βαθύτατα πεπεισμένο ότι αυτό δεν φταίει σε τίποτα. Πάντα φταίει κάποιος Χριστόφιας, κάποιος Παπανδρέου, ο Ντάουνερ, ο Ρόκφελλερ, ο Τζόμπς, οι Σοφοί της Σιών, ο Ντίκ Τσέινι, οι Others του Lost… Είναι πραγματικά άξιον απορίας. Μέσα σε αυτές τις χιλιάδες που συγκεντρώνονται έξω από το προεδρικό, το Σύνταγμα, την Wall Street, δεν υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, δάσκαλοι, τραπεζικοί, γιατροί, οικονομολόγοι; Εν όλοι καθαρίστριες και οικοδόμοι; Όλοι αυτοί κάνουν κάθε μέρα την δουλειά τους σωστά;

Τώρα φανταστείτε μια κοινωνία όπου η κύρια προσήλωση θα ήταν στις ευθύνες αυτού που έχει την ενεργητική ευθύνη. Μια κοινωνία στην οποία αυτός που θα εισέπραττε το πρόστιμο για παράνομο παρκάρισμα δεν θα αναθεμάτιζε τον δήμο ο οποίος δεν εμερίμνησε για χώρους στάθμευσης αλλά θα ξεκινούσε να χρησιμοποιεί το λεωφορείο και ίσως στις επόμενες εκλογές να κατέβαζε πρόταση για απάμβλυνση του κυκλοφοριακού. Φανταστείτε μια κοινωνία στην οποία μετά από κάθε επεισοδιακό παιχνίδι, τα ΜΜΕ και ο λαός δεν θα ασχολούνταν με τις ευθύνες της αστυνομίας αλλά με τις ευθύνες των γονιών και της εκπάιδευσης. Έτσι ίσως τα λεφτά που θα ξοδευονταν για επιπροσθετη αστυνόμευση του επόμενου παιχνιδιού να επενδύονταν σε περαιτερω έρευνα και αντιμετώπιση του κοινωνικού φαινομένου. Φανταστείτε μια κοινωνία όπου οι πολίτες από μόνοι τους σταματούν να ζητούν ρουσφέτι και να δίνουν φακελάκια. Όπου οι πολίτες αντι να αναθεματίζουν πολιτικούς και κόμματα για διαπλοκή, να εμπλέκονται στα κόμματα για να αλλάξουν οτι δεν τους αρέσει, είτε να σχηματίζουν καινουργια και να καταθέτουν προτάσεις. Προτάσεις οι οποίες θα έχουν στόχο την εξάλειψη της ανάγκης για ρουσφέτι και φακελλάκι. Φανταστείτε μια κοινωνία όπου το πρώτιστο μέλημα των πολιτών θα ήταν η ανάληψη των δικών τους ευθυνών και μετά η απόδοση τους σε άλλους. Αυτή την κοινωνία την ονομάζω κοινωνία των ενεργών πολιτών. Και θεωρώ ότι θα είναι πολύ καλύτερη από την κοινωνία του pathetic όχλου που βιώνουμε σήμερα.

Και όπως είπε και ο Λαζόπουλος ψες..

“Μέχρι χθές έφταιγε ο Γιωργάκης. Από σήμερα φταίμε εγώ και σύ..”

Πόρισμα Πολυβίου–Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα–Μέρος 2ο

1) Σελίδα 449. Παράγραφος 2

“Όσο και να προσπαθήσει κάποιος να ισχυριστεί ότι η χάραξη εξωτερικής πολιτικής ανήκει στον Πρόεδρο και την Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα όσα ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στον Πρόεδρο Assad, και οι διαβεβαιώσεις που του έδωσε, δεν μπορούν να κριθούν με επιείκεια. Αντίθετα, πέραν του ότι οι «διαβεβαιώσεις» αυτές είναι ανεπίτρεπτες εν όψει του ότι η Κύπρος είναι μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών καθώς και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας απεδείχθησαν ιδιαίτερα δυσμενείς για την Κυπριακή Δημοκρατία, καθότι για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα (και μέχρι τουλάχιστο το Σεπτέμβριο του 2010) δεν επέτρεψαν στην Κυβέρνηση της Δημοκρατίας είτε να μετακινήσει το φορτίο από την Κύπρο είτε να το εκποιήσει είτε να το καταστρέψει (έστω και αν ήθελε να πράξει κάτι τέτοιο, που είναι αμφίβολο)”.

Πολιτικό Συμπέρασμα 2. Ο κύριος Πολυβίου προβαίνει ξανά σε πολιτική δήλωση. Τί σημαίνει κύριε Πολυβίου ότι “οι διαβεβαιώσεις είναι “ανεπίτρεπτες””. Ποίος ορίζει τι είναι επιτρεπτό και τί όχι στη διεθνή διπλωματία; Ο ΔΗΣΥ η ο Νικόλας Παπαδόπουλος; Ο κύριος Πολυβίου για ακόμη μιά φορά είναι ασαφής, φλυαρεί αλλά το πιο σημαντικό πολιτικολογεί. Αυτή η προσέγγιση ακυρώνει κάθε καλή διάθεση η οποία θα μπορούσε να πιστωθεί τον κύριο Πολυβίου.

2) Σελίδα 451. Παράγραφος 1

“Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έστω και εάν γίνει αποδεκτή η δική του εκδοχή, γνώριζε τουλάχιστο από το Σεπτέμβριο του 2010 ότι το φορτίο φυλασσόταν σε στρατόπεδο της
Εθνικής Φρουράς, στο ύπαιθρο και εκτεθειμένο στα καιρικά φαινόμενα ιδιαίτερα του καλοκαιριού, με αυξανόμενους κινδύνους που προέρχονταν από την αλλοίωση της πυρίτιδας. Η ευθύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας, θεσμική και προσωπική, είναι σαφής
και αυταπόδεικτη.”

Αυθαίρετο/Παράλογο Συμπέρασμα/Λογικό σφάλμα 3. Το ότι ο Πρόεδρος γνώριζε ότι το φορτίο φυλασσόταν σε στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς, στο ύπαιθρο, δεν συνεπάγεται κατ ανάγκην ότι γνώριζε τους αυξανόμενους κινδύνους που προέρχονταν από την αλλοίωση της πυρίτιδας. Μια πιο λογικά συνεπής διατύπωση θα ήταν η εξής.

Προκείμενες

ο Πρόεδρος γνώριζει ότι το φορτίο φυλασσόταν σε στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς, στο ύπαιθρο.

Ένας πυροτεχνουργός γνωρίζει τους αυξανόμενους κινδύνους που προέρχονται από την αλλοίωση της πυρίτιδας και την έκθεση της στις καιρικές συνθήκες.

Ο Πρόεδρος είναι πυροτεχνουργός.

Συμπέρασμα

Ο Πρόερδος γνώριζε την επικινδυνότητα του φορτίου

Από την στιγμή όμως που η τρίτη προκείμενη είναι ψευδής τότε το συμπερασμα είναι ψευδές

Η λογική σου κύριε Πόλυ πάσχει… Θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με το Logic: A very short introduction του Graham Priest

3)Σελίδα 454. Παράγραφος 1

“Ο Πρόεδρος έχει θετικό καθήκον να εξασφαλίζει την αναγκαία ενημέρωση, με σκοπό τη λήψη των ενδεδειγμένων αποφάσεων και την αποφυγή εξαιρετικά σοβαρών συμβάντων όπως την τραγωδία στο Μαρί. Δεν νοείται ο Πρόεδρος να υιοθετεί μια παθητική στάση και να αναμένει ενημέρωση από άλλους. Επομένως, στο βαθμό που ο Πρόεδρος δεν είχε την αναγκαία ενημέρωση, την ευθύνη φέρει ο ίδιος.”

Υποκειμενισμός. Αυτή είναι δική σου άποψη. Τι σημαίνει “δεν νοείται”; Βεβαίως και νόείται. Αν ο πρόεδρος έκανε όλα τα πιο πάνω δεν θα εσηκώνετουν από το τηλέφωνο. Κύριε Πόλυ, τουτο εν το δικό σου management style. Έν σημαίνει ότι εν πανάκεια και νοείται ως βέλτιστη λύση. Υπάρχουν και συστήματα όπου οι ευθύνες διαμοιράζονται και ο καθένας απλά κάμνει την δουλειά του και κάμνει την σωστά. Έννεν ανάγκη να διούν όλοι και κάθε λιγο αναφορά για το τι κάνουν και πώς. Ο καθένας έχει την ευθύνη της δουλειάς του και πρέπει να την κάνει ΣΩΣΤΑ!

Θα μείνω ως εδώ. Το πόρισμα βρίθει από αυθαίρετα συμπεράσματα, ασάφειες, λογικά σφάλματα και πολιτικές τοποθετήσεις. Το πόρισμα για μένα είναι ήδη άκυρο από τις πρώτες 10-15 σελίδες που εδιάβασα. Ένα πόρισμα το οποίο όλοι ανέμεναν για να εξομαλυνθεί η κατάσταση, λόγω της προχειρότητας του, εξώθησε την κατάσταση ακόμη περισσότερο στα άκρα. Κρίμα κύριε Πόλυ, κρίμα…

Και σε στύλ να μήν ξεχνιόμαστε να παραθέσω και τις σημειώσεις του ΕΚΕΟ που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο

Σελ 597: Η έκρηξη/καταστροφή δεν προκλήθηκε από δολιοφθορά, αλλά από αυτοανάφλεξη που με τη σειρά της οφείλεται στον τρόπο φύλαξης του φορτίου…..Ο τρόπος φύλαξης των εμπορευματοκιβωτίων, που περιείχαν εκρηκτικά/πυρομαχικά/πυρίτιδα και άλλα συναφή αντικείμενα, ήταν αντίθετος προς κάθε κανόνα φύλαξης πυρομαχικών και/ή εκρηκτικών. Ο τρόπος φύλαξης ήταν παντελώς ανεύθυνος.
Σημείωση EKEO: Γιατί υπάρχουν πολιτικές ευθύνες τότε αφού αυτοί που φύλαξαν τα εκρηκτικά δεν το έκαναν σύμφωνα με τους κανόνες αλλά με παντελώς ανεύθυνο τρόπο;

Σελ. 598: Η επικινδυνότητα του φορτίου ήταν επαρκώς γνωστή από την αρχή σε όλους τους εμπλεκομένους, συμπεριλαμβανομένων των Υπουργών Άμυνας και Εξωτερικών και του Προέδρου της Δημοκρατίας (στην τελευταία περίπτωση, τόσο μέσω των συνεργατών του όσο και από άμεση προσωπική εμπλοκή)
Σελ. 599 Η σταδιακή αλλοίωση της πυρίτιδας και οι συναφείς με αυτή κίνδυνοι κατέστησαν γνωστοί (στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) το αργότερο το Σεπτέμβριο του 2010
Σελ 600 Οι υπεύθυνοι αξιωματικοί της Ναυτικής Βάσης στο Μαρί ουδέποτε ενημερώθηκαν επαρκώς για το περιεχόμενο και την επικινδυνότητα του
φορτίου.
Σημείωση EKEO: Άρα ο Πρόεδρος Χριστόφιας και οι άλλοι πολιτικοί είχαν υπολογίσει την εκρηκτική ισχύ του φορτίου, την ακτίνα καταστροφής καθώς και τις διαστάσεις του ωστικού κύματος αλλά οι στρατιωτικοί δεν τα γνώριζαν…!!! Και αφού οι στρατιωτικοί δεν γνώριζαν τότε γιατί εγκαλούνται (βλ ΠΡΩΤΟ) που παραβίασαν τους κανόνες φύλαξης και μάλιστα (βλ επίσης σελ 601) «…οι αρμόδιοι σε όλα τα επίπεδα παρέλειψαν να πράξουν το οφειλόμενο καθήκον…»;

Σελ 600. Ο πολιτικός χειρισμός του όλου θέματος, συμπεριλαμβανομένων κατάσχεσης, εκφόρτωσης και τοποθέτησης στη Ναυτική Βάση στο Μαρί,ανήκει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Σημείωση EKEO: Πρώτη φορά ακούμε για πολιτικό χειρισμό εκφόρτωσης και τοποθέτησης κιβωτίων!!!

Πόρισμα Πολυβίου–Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα–Μέρος 1ο

Μερικές παραδοχές

1) Ακόμα εν το εδιάβασα όλο.

2) Μέχρι και την μέρα του πορίσματος δεν είχα κατασταλαγμένη άποψη για τα γεγονότα του Μαρί. Τώρα έχω.

 

1) Σελίδα 442, παράγραφος 3

“Υπέρτατο καθήκον του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι η ασφάλεια των πολιτών, και ιδιαίτερα εκείνων που υπηρετούν στο στράτευμα, εφόσον κατά κανόνα τα πρόσωπα αυτά στρατολογούνται και δεν έχουν επιλογή κατά πόσο να καταταγούν ή όχι στις στρατιωτικές δυνάμεις της Δημοκρατίας.Δεν υπάρχει οποιαδήποτε πολιτική που να επιτρέπει απόκλιση από το καθήκον αυτό. Ο Πρόεδρος έχει την ηθική, θεσμική και νομική ευθύνη να μην επιτρέψει σε οποιοδήποτε τμήμα ή αρχή της κυβέρνησης να παραγνωρίσει το υπέρτατο αυτό καθήκον. Σε περίπτωση που ο Πρόεδρος ολιγωρήσει ή αμελήσει να
λάβει τα αναγκαία μέτρα για την ασφάλεια των πολιτών της Δημοκρατίας και ιδιαίτερα των μελών του στρατεύματος, θα πρέπει να του αποδοθεί σοβαρότατη ευθύνη, και όχι μόνο θεσμική.”

Αυθαίρετο συμπέρασμα 1. Όυτε αναφορά παραθέτεις, σε κάποιο σύνταγμα, νόμο η οτιδήποτε, ούτε κάποια λογική επαγωγή επιχειρείς. Πού και πως στο διάολο το εσυμπέρανες τούτο; Μήπως πρόεδρος είναι ο συνταγματάρχης Χριστόφιας; Μήπως εμπέρδεψες την Κύπρο με την Λιβύη; Την στρατονομία και την ΟΑΣ γιατί τους έχουμε; Για να λαλούν του προέδρου τι γίνεται; Μήπως και πάλι εμπέρδεψες το υπουργικό με το στρατιωτικό συμβούλιο της Τουρκίας;

2) Σελίδα 443, παράγραφος 2

“ Κατά κανόνα, η επίκληση άγνοιας από τον Πρόεδρο, σε απάντηση ισχυρισμού ότι δεν έπραξε τα δέοντα και ειδικά το καθήκον του σε σχέση με καίρια προβλήματα, πλήττει τόσο το θεσμό του Προέδρου όσο και την αξιοπιστία της ίδιας της Κυβέρνησης και του κράτους. ”

Αυθαίρετο συμπέρασμα 2. Πού εν η αναφορά; Κατα κανόνα; Ποιό κανόνα; Ποιού; Δικό σου; Του στρατού; Της εκκλησίας; Αυτός ο κανόνας σου λέει ότι ένας πρόεδρος τα χέρει όλα; Μήπως ζείς στην εποχή των Φαραώ;

3) Σελίδα 444, παραγραφος 3

“Από την αρχή, ήταν γνωστό ότι το φορτίο περιείχε πυρίτιδα και εκρηκτικά. Επομένως, τόσο με βάση την κοινή λογική όσο και τις καταστάσεις του περιεχομένου εκείνων των
εμπορευματοκιβωτίων που ελέγχθηκαν στο αρχικό στάδιο, το φορτίο του πλοίου ήταν «επικίνδυνο». Ο Πρόεδρος γνώριζε αυτό ή έπρεπε να το γνωρίζει. Δεν έχω αμφιβολία ότι το γνώριζε, ή τουλάχιστο ότι γνώριζε αρκετά. Δεν είναι ανάγκη να έχει κάποιος πλήρη υποκειμενική γνώση  της επικινδυνότητας κάποιου αντικειμένου για να ενεργοποιηθεί το καθήκον προσοχής ή επιμέλειας”

Επιχείρημα δημοτικού/ Αυθαίρετο συμπέρασμα 3 Ρε καλέ μου άνθρωπε, δεν το ξέρεις ότι κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν επικαλείται την κοινή λογική; Η κοινή λογική λαλεί ότι η γή εν επίπεδη. Επικίνδυνα είναι και τα αυτοκίνητα που χεφορτώνουν κάθε μέρα. Πεθαίνουν πάνω από 100 άτομα τον χρόνο. Πρέπει να ασχολείται κάθε λίο ο κάθε πρόεδρος με τούτο το θέμα; Στο επόμενο, γιατί δεν έχεις αμφιβολία; Πού το στηρίζεις; Πάλε αυθαίρετα;;;

4) Σελίδα 445, παράγραφος 2

“…Ο Πρόεδρος δεν αρνήθηκε ότι προέβη στις πιο πάνω «διαβεβαιώσεις». Εάν οι πιο πάνω απόψεις εκπροσωπούσαν πραγματικά τις θέσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, τότε εγείρεται ένα τεράστιο πολιτικό θέμα. Ο Πρόεδρος ενεργεί σε αντίθεση με τις σαφέστατες τοποθετήσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η θέση του Προέδρου είναι ότι τα όσα είπε αποτελούσαν «διπλωματικό ελιγμό» που ήταν υποχρεωμένος να κάμει «για λόγους εθνικού συμφέροντος» και με προφανή σκοπό να κατευνάσει τη Συρία η οποία είχε εξοργισθεί από την κατάσχεση του φορτίου από την Κυπριακή Δημοκρατία….”

Πολιτική τοποθέτηση. Άρα παραδέχεσαι ότι το πόρισμα σου εν πολιτικό… No Comment!!!

Αυτά για αρχή… από τεσσερεις σελίδες. Έιμαι βέβαιος ότι έπονται και άλλα!

ΥΓ: Αν το σύγγραμα σου επερνούσε από επιστημονική επιτροπή, όπως κάθε πρέπον επιστημονικό σύγγραμα, θα γελούσαν μαζί σου και οι κότες..

ΥΓ2: Α και για να μην ξεχνιόμαστε, οι κότες ξεκίνησαν να γελούν …

Η αιώνια μουρμούρα

Το σύνδρομο του αιώνιου μουρμούρη άρχισε να εξαπλώνεται σιγά σιγά και πάλι στην Ευρώπη. Γέμισαν οι πλατείες με χιλιάδες από αυτούς. Πάρα πολλοί έκαναν καριέρα με την μουρμούρα. Ποιητάρηδες, αοιδοί, γραφιάδες, δημοσιογραφίσκοι… Θησαύρισαν με όπλο το παράπονο. Τελικά η μουρμούρα πούλα. Άβουλα πλήθη, μαζεμένα, εκπέμποντας μια υπόκωφη μουρμούρα. Χωρίς όραμα, χωρίς πρόταση, χωρίς χρώμα, χωρίς μέλλον… όραμα κανένα, πρόταση καμία! Υποστηριζόμενοι άπό εκατοντάδες … “μουρμουρόσκυλα”. Μουρμουρόσκυλα τα οποία έχουν καταξιωθέι μέσα από την συνεχή ισοπέδωση των πάντων.  Τηλεοπτικά προγράμματα, πολιτικές στήλες, ρεδιοφωνικές εκπομπές, ποιηματάκια, κειμενάκια και άλλα τινά, σύγχρονα ιεραποστολικά μέσα. Λογής λογής πεφωτισμένοι λόγιοι βάλθηκαν να μας εξηγήσουν πόσο σάπια είναι η πολιτική, πόσο κακοί είναι αυτοί που μας κυβερνάνε. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καινούργιο. Αναμασημένα παράπονα, στερεότυπες ατάκες και νοηματα, επαναλαμβανόμενα πρότυπα του παρελθόντος. Καινούργιο τίποτα! Κάνοντας κάποιος μια αναδρομή στις εφημερίδες των αρχών του περασμένου αιώνα, θα διαπυστώσει το ίδιο πρότυπο. Μουρμούρα, απαξίωση και πάλι μουρμούρα. Οι κακοί πολιτικοί και ο φτωχός λαός… Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται… Μαζεύονται οι μουρμούρηδες, φωνάζουν για τους πολιτικούς, οργανώνονται, γίνονται κόμμα, γίνονται οι πολιτίκοί…. Πολυτεχνείο, Μάης του 68, Τιενανμεν…

Ο αιώνιος μουρμούρης δεν παραπονιέται γιατί τα πράγματα είναι έτσι και δεν είναι αλλιώς. Ο αιώνιος μουρμούρης παραπονιέται γιατί τα πράγματα είναι έτσι για άλλους και όχι για αυτόν. Φώναζε προχθές ο αιώνιος μουρμούρης “εεε οοο, πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω”.. Ίσως να του ταίριαζε καλύτερα το “εεε οοο φυγετε από δώ, για να μπώ εγώ”. Φώναζε ο μουρμούρης “Κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες”. Το πρόβλημα του μουρμούρη δεν είναι ότι τον έκλεψαν αλλά ότι τον ξεγέλασαν στην μοιρασιά. Κάποιοι φάγανε λιγότερα και κάποιοι περισσότερα. Αλλά όλοι συναίνεσαν στην κλοπή. Μπορεί να μην τα φάγανε μαζί αλλά μαζί τα κλέψανε. Και μαζί θα τα πληρώσουν, με τον ενά η τον άλλο τρόπο…

Συνοπτικά και ξεκάθαρα… Το κίνημα των “αγανακτισμένων” δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Δεν έχει καμία πρόταση. Δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα. Το μόνο που μπορεί να εξυπηρετήσει είναι  την εκτόνωση της οργής και την διατήρηση της παρούσας κατάστασης….

Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλους μουρμούρηδες και αργόσχολους. Έχει αρκετούς. Ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους με όραμα. Ανθρώπους δημιουργούς, ανθρώπους με προτάσεις. Ανθρώπους που μπορούν να παράξουν έργο, να δεκτούν κριτική, να κάνουν και λάθη. Ανθρώπους που μπορούν να αναλάβουν ευθύνες. Ανθρώπους που θα πάρουν τον κόσμο ένα μικρό βήμα πιό μπροστα…